Celem niniejszej pracy było prześledzenie na przestrzeni historii ludzkości rozwoju poglądów, nazewnictwa, sposobów leczenia depresji. Chronologicznie przedstawiono ewolucję myśli psychiatrycznej, konkurencyjne teorie, podążające od mistycyzmu i racjonalnego odnajdywania biologicznego podłoża depresji do wyodrębniania objawów, dokonywania podziałów i tworzenia współczesnych klasyfikacji DSM-IV i ICD-10, obejmujących przyczyny endogenne, egzogenne i psychogenne. Pierwsze doniesienia na temat zaburzeń nastroju pochodzą z czasów starożytnych. Hipokrates wskazywał na biologiczne podłoże depresji wynikające z przewagi jednego z czterech płynów wewnątrzustrojowych. Pogląd ten, choć w zmienianej postaci, przetrwał kolejne wieki, aktualny jest we współczesnym rozumieniu jej endogennych przyczyn. Uczony wprowadził termin „melancholia”, który aż do początków XIX w. opisywał schorzenia nastroju, obejmował temperament, stany chorobowe i okresowe zmiany nastroju. W XIX i XX w. Kraepelin, opisując ogół schorzeń afektywnych, stosował termin „psychozy maniakalno-depresyjne”. Pogląd ten zrewidowano w XX w. za sprawą doniesień Kleista i Leonarda. W XX w. tworzono systemy klasyfikacyjne aktualnie funkcjonujące jako DSM-IV i ICD-10. W wyjaśnianiu patogenezy melancholii uczeni odwoływali się do zasad chemii i fizyki. Burton wskazywał na rodzinne podłoże depresji, a Perfect na rolę czynników wrodzonych. Psychoanalityczne podejście Freuda odwołuje się do udziału wczesnodziecięcych konfliktów natury psychicznej, roli procesu separacji i niezaspokojonych potrzeb. Współcześnie w etiologii zaburzeń depresyjnych uwzględnia się czynniki biologiczne, genetyczne, psychologiczne. W leczeniu najpierw stosowano magię i zioła, następnie dietę, masaże, aktywność fizyczną, opium, laudanum, elektrowstrząsy, obecnie terapia opiera się na środkach farmakologicznych.