W 1993 roku Harrison Pope z zespołem z Harvard Medical School opisali dysmorfię mięśniową wśród kulturystów i określili ją jako odwrócona anorexia nervosa. Charakteryzuje się ona zaburzoną percepcją obrazu ciała, które postrzegane jest m.in. jako małe, niewystarczająco umięśnione i wątłe. W literaturze przedmiotu wyróżnia się trzy podstawowe cechy dysmorfii mięśniowej: 1. zamartwianie się związane z potrzebą bycia jednocześnie szczupłym i umięśnionym; 2. negatywne przekonania dotyczące wyglądu ciała, lęk oraz unikanie myślenia o swoim ciele; 3. współwystępowanie dwóch powyższych czynników oraz ich konsekwencje w życiu zawodowym, społecznym oraz innych obszarach funkcjonowania. Celem przeprowadzonego badania była analiza obrazu ciała mężczyzn intensywnie trenujących sporty siłowe. Przyjęto założenie, iż mężczyźni ci mogą cierpieć na dysmorfię mięśniową. W badaniu uczestniczyło 80 mężczyzn z dwóch miast (Kraśnika i Warszawy) w wieku 18-46 lat. W grupie właściwej było 43 mężczyzn, natomiast w grupie kontrolnej 37 mężczyzn niećwiczących na siłowni. Badani wypełnili: Ankietę Wstępną, test Skala Oceny Ciała Stephena Franzoi oraz narzędzie projekcyjne – Rysunkowy Test Obrazu Ciała „Nagusek”. Wyniki badań pokazały, iż badane grupy różnicowała podskala Siła Górnych Części Ciała testu Skala Oceny Ciała (w szczególności pozycje: siła mięśni, klatka piersiowa, muskulatura i szerokość ramion). W grupie mężczyzn uprawiających intensywne sporty siłowe 41,9% wykazywało cechy dysmorfii mięśniowej.