Druga połowa dwudziestego wieku zaznaczyła się poważną dyskusją nad zasadami etycznego postępowania w badaniach naukowych oraz w postawie wobec osób chorujących. Pozostawało to w związku z konstrukcją oraz użyciem bomby atomowej i doświadczeniami medycyny nazistowskiej. Początkowo dyskusję zdominowały prawa człowieka, a pod koniec wieku – naczelna wartość życia. Wprowadzono nowy termin – „bioetyka”. W medycynie szczególną wagę przywiązywano do rzetelnego informowania pacjentów o potencjalnych korzyściach i ryzyku związanym z leczeniem, zwłaszcza eksperymentalnym, oraz do wyrażenia zgody na proponowane procedury. Zwraca się uwagę, że istotą zgody jest porozumienie i że jej osiągnięcie ma charakter procesu. Oznacza to między innymi możliwość wycofania zgody w każdym momencie udziału w procedurze. Spośród wielu nierozwiązywalnych problemów bioetyki omówione zostaną dwa związane z rozumieniem zgody oraz konsekwencjami znaczenia, jakiego nabrały w paradygmacie naukowości metody obiektywizujące ocenę. Ocena etycznego aspektu postępowania lekarskiego została powierzona komisjom etycznym. Zwrócono uwagę na niebezpieczną formalizację postępowania przed komisjami.