Adopcja jest ważnym społecznie procesem. W ostatnich latach częstość adopcji w Polsce spada, nadal jednak znajdują się osoby gotowe podjąć to trudne, ale i zaszczytne wyzwanie. Głównym i nadrzędnym celem adopcji jest dobro dziecka. Wychowanie dziecka w rodzinie adopcyjnej jest trudniejsze niż w biologicznej, często wymaga od rodziców zwiększonego wysiłku i umiejętności radzenia sobie z występującymi zaburzeniami oraz własnymi problemami. Celem naszej pracy było przybliżenie tematyki zaburzeń psychicznych u dzieci adoptowanych. Dostępne piśmiennictwo przedstawia to zagadnienie jako problematykę obejmującą wiele kategorii z 10. rewizji ICD. Często obserwuje się wczesne i późne skutki „choroby sierocej” pod postacią opóźnienia fizycznego, psychicznego i emocjonalnego, a także depresji, zaburzeń zachowania oraz nieprawidłowo kształtującej się osobowości. Dzieci z chorobą alkoholową matki w wywiadzie są obciążone płodowym zespołem alkoholowym i jego późniejszymi powikłaniami. Z kolei adolescenci z rodzin adopcyjnych prezentują zwiększoną zapadalność na zaburzenia afektywne oraz skłonność do uzależnień od substancji psychoaktywnych. Wykazano także większą liczbę podejmowanych prób „S”, a częstsze występowanie zaburzeń odżywiania powiązano z wcześniejszym doświadczaniem różnego rodzaju przemocy. Należy podkreślić, że dzieci adoptowane w porównaniu z dziećmi z rodzin biologicznych stanowią większy odsetek populacji pacjentów zgłaszających się na konsultacje i hospitalizacje psychiatryczne, warto więc zwrócić szczególną uwagę na dotyczące ich zaburzenia.