Kryzys to element życia. Potocznie oznacza trudności, ale postrzega się go także jako stan przełomu, początek zmian. Aby walczyć z kryzysem, trzeba mieć świadomość zagrożenia. Im więcej wiemy o potencjalnym zagrożeniu, tym łatwiej przygotować się do walki. Wiedza pozwala na kontrolowanie sytuacji. Interwencja kryzysowa powinna polegać na szybkim zdiagnozowaniu sytuacji (identyfikacji przyczyn kryzysu), określeniu sytuacji osoby w kryzysie i jej umiejętności poradzenia sobie z problemami, możliwości współdziałania, a także udzieleniu pomocy. Istotną rolę odgrywa tu psycholog lub psycholog kliniczny, reprezentujący holistyczne podejście. Coraz częściej mówi się o zapobieganiu specjalistycznej atomizacji medycyny i podejmuje kroki zapobiegające hamowaniu kompleksowego leczenia pacjenta. Zdrowie postrzega się w kontekście czynników psychospołecznych, gdyż wiadomo, że z każdą chorobą wiążą się silne emocje, zależne od wielu czynników. Odpowiednie wsparcie może wyzwolić motywację i energię do walki z chorobą. Problemu kryzysu i walki z nim nie doceniano w przeszłości, chociaż kryzys – jako zjawisko rozpatrywane w sferze funkcjonowania człowieka – jest nieuchronną konsekwencją rzeczywistości, w jakiej się znajdujemy. O sposobie walki z kryzysem decyduje wiele czynników: indywidualne reakcje, otoczenie, okoliczności. Autor chciałby, aby zasygnalizowane problemy stały się przyczynkiem do dyskusji nad próbą „humanizacji świata”, której nie uda się osiągnąć bez udziału nas, psychologów, a więc humanistów.