Artykuł przedstawia studium przypadku pacjentki uzależnionej od alkoholu, której uzależnienie rozumieć można jako wtórne wobec osobowościowej depresyjności. Opisano historię życia pacjentki, podejmowanego przez nią leczenia uzależnienia oraz licznych nawrotów choroby. Przedstawiono rozumienie psychopatologii pacjentki, jak również powtarzających się nawrotów picia, z perspektywy teorii psychodynamicznej. Pacjentka pięciokrotnie podejmowała leczenie odwykowe. Cztery razy przerywała abstynencję po leczeniu. Z perspektywy psychodynamicznej uzależnienie od alkoholu oraz nawroty choroby można traktować jako formę autodestruktywności (w tym tak zwanej autodestruktywności pośredniej), niszczenia siebie, własnych marzeń oraz pragnień. Pacjentka kilkakrotnie podejmowała studia, których nie kończyła z powodu nadużywania alkoholu; miała dwójkę dzieci. W artykule dokonano również analizy relacji pacjentki z bliskimi osobami. Ojciec pacjentki był uzależniony od alkoholu. W okresie adolescencji pacjentka piła razem z nim. Matka pacjentki wspominana jest przez nią jako nieobecna. Swojego partnera pacjentka poznała na leczeniu odwykowym. On również po wielu leczeniach nie utrzymywał abstynencji. Wydaje się, że w relacjach interpersonalnych pacjentka nieświadomie powtarzała frustrujące, niesatysfakcjonujące związki. Można przyjąć, iż znalazło to swoje odzwierciedlenie w relacjach terapeutycznych, które, poprzez kolejne nawroty, pacjentka również unieważniała. Analiza historii życia i nawrotów picia alkoholu wskazuje, że rozwój uzależnienia mógł być spowodowany głębokimi deficytami natury depresyjnej w strukturze osobowości pacjentki oraz deficytami w relacji z obiektem.

uzależnienie od alkoholu, nawrót, depresyjność, studium przypadku, teoria psychodynamiczna