Według Frankla poczucie sensu życia jest stanem podmiotowej satysfakcji ukierunkowanym na wartości i związanym z działaniem celowym. Ta metapotrzeba determinuje zdrowie psychiczne i rozwój osobowości. Sens życia według Frankla może być realizowany poprzez wartości twórcze, wartości przeżyciowe i wartości postawy, związane przede wszystkim z postawą wobec cierpienia i podejmowaniem wyzwań losu. Sens życia można zdefiniować w kategoriach intelektualnych i przeżyć emocjonalnych. Według niektórych badaczy odczuwanie braku sensu życia może być największym problemem psychologicznym współczesnych czasów, prowadzącym między innymi do sięgania po substancje psychoaktywne i do prób samobójczych. Celem podjętych badań było określenie, w jaki sposób zaburzenia nerwicowe związane są z poczuciem sensu życia. Badanie dotyczyło 20 osób z zaburzeniami nerwicowymi (grupa eksperymentalna) i 20 osób bez zaburzeń nerwicowych, które tworzyły grupę kontrolną. W celu określenia poczucia sensu życia zastosowano kwestionariusz PIL autorstwa Crumbaugha i Maholicka. Analiza podobieństwa profilowego Spearmana wykazała, że profile wymiarów poczucia sensu życia są różne w porównywanych grupach. Wykazano, że w ogólnym poziomie poczucia sensu życia (t=5,447; p=0,001) i jego poszczególnych wymiarach grupa eksperymentalna uzyskuje istotnie niższe wyniki. Analiza jakościowa pokazała, że 75% osób z zaburzeniami nerwicowymi ocenia swoje życie w kategoriach negatywnych oraz 85% ma świadomość, że w dążeniu do celu są powstrzymywani przez czynniki tkwiące w nich samych.

zaburzenia neurotyczne, poczucie sensu życia, teoria Frankla, analiza profilowa, różnice jakościowe