Podstawową cechą zespołu stresu pourazowego (posttraumatic stress disorder, PTSD) jest rozwój objawów charakterystycznych dla zespołu po ekspozycji na traumatyczne wydarzenie, które wzbudza strach, bezradność lub przerażenie, a u dzieci powoduje niezorganizowane lub pobudzone zachowanie. Objawy dzieli się na trzy kategorie: ponowne przeżywanie stresora, unikanie przypomnienia wydarzenia i emocjonalne odrętwienie oraz objawy pobudzenia. Zachorowanie na PTSD w dzieciństwie zwiększa ryzyko występowania wielu problemów w późniejszym okresie życia. Wiadomo, że najbardziej skuteczna jest psychoterapia odnosząca się wyraźnie do traumatycznych przeżyć dziecka, skuteczniejsza od niespecyficznych i nieukierunkowanych terapii w zwalczaniu objawów PTSD. Wśród metod psychoterapii najszersze zastosowanie ma zogniskowana na traumie terapia behawioralno-poznawcza. Pierwszym krokiem w postępowaniu psychoterapeutycznym jest pomoc dziecku w uzyskaniu poczucia kontroli i przywróceniu poczucia bezpieczeństwa. U starszych dzieci zyskanie poczucia kontroli obejmuje zdolność do wspominania traumy, odnoszenia się do niej, opowiadania o niej i rozważania jej bez poczucia przytłoczenia i bez dysocjacji. W uzyskiwaniu tych umiejętności mogą być pomocne trening relaksacyjny i leki. U młodszych dzieci opracowanie wydarzenia traumatycznego umożliwia zabawa. Ofiary przemocy domowej wymagają szczególnie długofalowej opieki psychologicznej i psychiatrycznej.