Leczenie w przypadku choroby nowotworowej to bardzo złożony, długotrwały proces, którego wynikiem może być zarówno wyzdrowienie, jak i nawrót choroby, a nawet śmierć. Rozpoznanie choroby nowotworowej u dziecka i leczenie onkologiczne wymaga psychicznej adaptacji i zrozumienia, zarówno przez pacjenta, jak i jego rodzinę, czym jest wykryta choroba i na czym polega leczenie. U dzieci z rozpoznaną chorobą nowotworową występują bardzo często psychiczny dystres i reakcje na stres. W wymiarze somatycznym choroba nowotworowa wiąże się z różnymi uciążliwymi dolegliwościami fizycznymi, a także skutkami toksycznego działania chemioterapii, częstymi bolesnymi nakłuciami lędźwiowymi i biopsją szpiku. Leczenie chemiczne i radiologiczne niesie ze sobą ryzyko pojawienia się dysfunkcji poznawczych, osłabienia pamięci krótkotrwałej i koncentracji uwagi, dysfunkcji sensomotorycznych, co może być źródłem trudności w procesie edukacji szkolnej. Natomiast w wymiarze psychicznym już sama diagnoza i leczenie wywołują wiele negatywnych emocji, w tym lęk, dysforię i depresję. Nie ulega wątpliwości, że cały proces terapeutyczny jest dla chorego wielkim wyzwaniem. Dzieci mają problemy z radzeniem sobie z trudną sytuacją, co może powodować poważne zaburzenia psychiczne. Do najczęstszych należą zaburzenia depresyjne i lękowe. Częstym zjawiskiem jest występowanie u dzieci objawów nerwicowych, takich jak gryzienie palców, mimowolne moczenie, skubanie ust i zahamowanie ruchowe. Wśród dzieci w trakcie terapii, kiedy ujawniają się niepożądane skutki leczenia, często o charakterze toksycznym dla organizmu, wzrasta ryzyko wystąpienia zaburzeń świadomości, a także zespołów psychoorganicznych. W toku rozważań wskażemy główne metody terapii dzieci z chorobą nowotworową, które powinny znaleźć się w programie terapeutycznym.