Cel badania: Niezależnie od wartości klinicznej i empirycznej pojęcia, jakim jest dysocjacja, nie ma zgody co do właściwego sposobu jego konceptualizacji. Częściowo może to być spowodowane sprzecznymi wynikami analizy struktury czynnikowej złotego standardu wśród narzędzi do samooceny zjawisk dysocjacyjnych, jakim jest Skala Przeżyć Dysocjacyjnych (Dissociative Experiences Scale-Revised; DES-II, Carlson i Putnam, 1993). Mając na celu pogłębienie badań na ten temat, autorzy podjęli się analizy struktury czynnikowej włoskiej wersji skali DES-II. Materiał i metody: Badanie obejmowało próbę 320 osób (122 więźniów i 198 osób należących do populacji ogólnej). Zastosowano w nim włoską wersję skali DES-II. Wyniki: Włoska wersja skali DES-II wykazała dobre właściwości psychometryczne i została w niej zreplikowana struktura dwuczynnikowa. Treść pozycji na skali wydawała się potwierdzać istnienie podziału na dwie jakościowo inne formy przeżyć dysocjacyjnych, ujmowane jako oddzielenie (ang. detachment) i szufladkowanie (ang. compartmentalization). Zgodnie z oczekiwaniami więźniowie częściej zgłaszali występowanie przeżyć dysocjacyjnych niż osoby należące do populacji ogólnej, na obu wymiarach. Wnioski: Niniejsze badanie dostarcza kolejnych dowodów na zasadność stosowania włoskiej wersji skali DES-II w badaniach na populacji ogólnej oraz więziennej. Potwierdzono również poprzednie dane świadczące o dwuczynnikowej strukturze skali DES-II, co jest zgodne z założeniami teoretycznymi opisującymi dwa odrębne, choć nakładające się na siebie wymiary dysocjacji (tj. oddzielenie i szufladkowanie).