Zaburzenie lękowe uogólnione jest przewlekłym zaburzeniem psychicznym, przebiegającym z okrasami zaostrzeń i popraw. W jego przebiegu pojawiają się objawy emocjonalne, poznawcze i fizjologiczne (somatyczne objawy lęku), zaburzające codzienne funkcjonowanie chorych w życiu osobistym i zawodowym. Osiowym objawem jest „lęk wolnopłynący”, który znacząco nasila się w różnych sytuacjach związanych z niepewnością. Podstawowy cel leczenia stanowi uzyskanie remisji. Wykorzystuje się zarówno metody niefarmakologiczne (np. psychoterapię behawioralno-poznawczą), jak i farmakoterapię. Lekami o najlepiej udowodnionej skuteczności w zaburzeniu lękowym uogólnionym, zalecanymi do stosowania w pierwszym rzucie, są inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny i noradrenaliny oraz pregabalina. W Polsce pregabalina, choć zarejestrowana, przez wiele lat była praktycznie nieobecna w receptariuszu psychiatrycznym – ze względu na wysoką cenę i brak refundacji we wskazaniu „zaburzenie lękowe uogólnione”. Obecnie ta sytuacja się zmieniła. Pregabalina to pochodna kwasu gamma-aminomasłowego, która nie wykazuje działania podobnego do tego kwasu. Substancja ta jest ligandem pomocniczej podjednostki (białko α₂-δ) otwieranego przez zmianę napięcia błonowego kanału wapniowego, który występuje na zakończeniach presynaptycznych neuronów zlokalizowanych w mózgu i rdzeniu kręgowym. Łączenie się pregabaliny z podtypem 1 podjednostki α₂-δ (α₂-δ-1) odpowiada za działanie przeciwlękowe, modulujące impulsację bólową i działanie przeciwpadaczkowe. Istnieje oczywiście możliwość, że lek działa jeszcze w innym, nieznanym dotychczas mechanizmie, lecz na razie jednak żadne dostępne dane na to nie wskazują. W pracy zebrano i omówiono dostępne w piśmiennictwie dane dotyczące zastosowania pregabaliny w praktyce klinicznej, jej szerokie wskazania, profil bezpieczeństwa i zalecenia dotyczące dawkowania.