Łysienie plackowate (alopecia areata) jest chorobą o wieloczynnikowej etiologii, w której uwzględnia się czynniki genetyczne, hormonalne, autoimmunologiczne i psychiczne oraz zaburzenia w zakresie układu nerwowego. Schorzenie to zalicza się do grupy chorób dermatologicznych modyfikowanych przez czynniki psychologiczne. Doświadczenie kliniczne wskazuje, że stres i aspekty psychologiczne mają znaczący udział w wystąpieniu i/lub zaostrzeniu łysienia plackowatego. Leczenie farmakologiczne tej dermatozy nierzadko okazuje się nieskuteczne albo niewystarczające. Istotne jest zatem holistyczne podejście do choroby, obejmujące zarówno aspekt medyczny, jak i psychologiczny. W literaturze przedmiotu podaje się, że niektóre formy psychoterapeutyczne i farmakoterapia stosowane u pacjentów z łysieniem plackowatym poprawiają ich stan psychofizyczny, a w konsekwencji wpływają także na odrost włosów. Badania wskazują, że terapia poznawczo-behawioralna to istotne uzupełnienie dermatologicznego leczenia łysienia plackowatego, przyczyniające się do poprawy jakości życia pacjentów. Celem technik poznawczych i behawioralnych jest z jednej strony zmiana nieadaptacyjnych negatywnych przekonań (zarówno na temat samego siebie czy świata, jak i choroby), a z drugiej nabycie umiejętności radzenia sobie z negatywnymi stanami emocjonalnymi i trudnymi sytuacjami (np. z chorobą). W pracy zaprezentowano wyniki przeglądu literatury dotyczącej efektywności farmakoterapii stosowanej w łysieniu plackowatym oraz techniki terapii poznawczo-behawioralnej, które można wykorzystać w leczeniu tej dermatozy, z uwzględnieniem istotnych problemów charakterystycznych dla pacjentów z chorobami przewlekłymi.