Cel badań: Analiza zależności między doświadczaniem przemocy ze strony rówieśniczej a zachowaniami suicydalnymi w odniesieniu do relacji z rodzicami. Materiał i metody: Przebadano 43 dziewczęta (w wieku 12–16 lat), które zostały przyjęte na Oddział Ogólnodziecięcy w Klinice Pediatrii Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego im. prof. Antoniego Gębali w Lublinie z powodu próby samobójczej. Grupę główną stanowiło 17 dziewcząt doświadczających przemocy ze strony rówieśników, natomiast grupę kontrolną – 26 dziewcząt, które targnęły się na swoje życie z innego powodu niż przemoc rówieśnicza. Badanie przeprowadzono przy pomocy przygotowanej ankiety socjodemograficznej oraz ankiety metryczkowej własnej konstrukcji, w której dziewczęta określały natężenie danej cechy w skali od 1 do 10. Wyniki: Wystąpiły istotne statystycznie różnice między dziewczętami doświadczającymi przemocy ze strony grupy rówieśniczej a grupą kontrolną w zakresie: poczucia bycia niekochanym ze strony rodziców (p < 0,04), otrzymywania uwagi ze strony rodziców (p < 0,002), poczucia bezpieczeństwa w domu (p < 0,05), poczucia bycia porzuconym przez rodziców (p < 0,0003), poczucia samotności (p < 0,004), bycia nielubianym w szkole (p < 0,003), posiadania przyjaciół (p < 0,01), liczby prób samobójczych (p < 0,03), myśli o przygotowywaniu się do popełnienia skutecznej próby samobójczej (p < 0,01). Wraz ze wzrostem przekonania o posiadaniu „fajnych” przyjaciół malały: liczba myśli o odebraniu sobie życia (p < 0,02), przekonanie, że kiedyś uda się zabić (p < 0,04), natężenie myśli o przygotowywaniu się do skutecznej próby samobójczej (p < 0,03). Wnioski: Posiadanie przyjaciół pośrednio niweluje skutki podstawowych potrzeb niezaspokojonych przez rodziców i może wpłynąć na zmniejszenie liczby myśli i prób samobójczych. Natomiast jakość relacji w rodzinie może mieć wpływ na związki z rówieśnikami, co łączy się z faktem bycia ofiarą przemocy.