Cel: Autodestruktywność pośrednia obejmuje zachowania, których prawdopodobny negatywny skutek jest upośredniony przez dodatkowe czynniki. Głównym celem badania była ocena zachowań o charakterze autodestruktywności pośredniej u osób z objawami lęku i/lub depresji (w porównaniu z grupą kontrolną, złożoną z osób bez zaburzeń psychicznych). Materiał i metoda: Grupę kliniczną stanowiło 40 pacjentów Kliniki Psychiatrii Dorosłych Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Były to osoby zgłaszające się z objawami lęku i/lub obniżonego nastroju. Równoliczną grupę kontrolną stanowiły osoby bez zaburzeń psychicznych. Zastosowano polską wersję skali chronicznej autodestruktywności (Chronic Self-Destructiveness Scale, CS-DS) Kelley w adaptacji Suchańskiej oraz Szpitalną Skalę Lęku i Depresji w wersji zmodyfikowanej (Hospital Anxiety and Depression Scale – Modified, HADS-M) autorstwa Snaitha i Zigmonda. Opracowana przez autorów ankieta miała na celu zebranie podstawowych danych socjodemograficznych. Wyniki: Zaobserwowano różnice między grupą kliniczną a kontrolną w przypadku następujących grup zachowań pośrednio autodestruktywnych: zaniedbania zdrowotne, nieuważność, nieostrożność i brak planowania, zaniedbania osobiste i społeczne, pasywność (bierność). Zachowania z wymienionych obszarów okazały się częstsze w grupie klinicznej. Nie stwierdzono istotnych różnic między grupami w zakresie zachowań transgresyjnych, spożywania alkoholu i palenia papierosów. Wnioski: Można przypuszczać, że zaburzenia depresyjne i lękowe sprzyjają występowaniu zachowań pośrednio autodestruktywnych.