Rzeczywistość wirtualna to jedna z najbardziej nowoczesnych metod diagnozy, terapii oraz rehabilitacji psychologicznej i neuropsychologicznej. Środowisko wirtualne powstaje dzięki zastosowaniu gogli, które generują trójwymiarowy obraz. Ich użycie wprowadza badanego w stan immersji, czyli wywołuje poczucie obecności w wirtualnie zaaranżowanym świecie. Dzięki temu zjawisku testy wirtualnej przestrzeni mają wysoką trafność ekologiczną, co jest niezwykle ważnym aspektem testów wykorzystywanych w diagnozie psychologicznej. Niniejsza praca zawiera opis Testu Wirtualnej Klasy, stosowanego podczas diagnozy klinicznej z wykorzystaniem testów ciągłego wykonywania. Prezentowana metoda stanowi alternatywną formę diagnozy funkcji poznawczych – zwłaszcza u dzieci z nadpobudliwością psychoruchową z deficytem uwagi. Ocenie podlegają przede wszystkim procesy uwagi i zdolność hamowania reakcji. Opracowanie testów wirtualnej przestrzeni stwarza możliwość rozszerzenia zakresu testów służących do oceny uwagi. Są to specjalistyczne systemy do badania pola widzenia za pomocą śledzenia ruchu głowy, szczególnie w przypadku prezentacji materiału w obecności dystraktorów. Bodźce utrudniające wykonanie zadania mają charakter wzrokowy i słuchowy. W Teście Wirtualnej Klasy stosuje się także dystraktory mieszane, czyli wzrokowo-słuchowe. Zastosowanie bodźców tego rodzaju pozwala ocenić selektywność, stabilność czy też podzielność uwagi. Diagnoza z wykorzystaniem narzędzia wirtualnej rzeczywistości dostarcza zatem istotnych informacji o funkcjonowaniu poznawczym osoby badanej. Ponadto jest niezwykle interesująca dla dzieci, co stanowi dodatkowy atut. Wysoka trafność ekologiczna uzyskiwanych wyników pozwala na opracowanie planu działania skoncentrowanego na poprawie funkcjonowania dzieci z nadpobudliwością psychoruchową z deficytem uwagi.