Halucynacje słuchowe słowne mogą się przejawiać na rozmaite sposoby, jako pojedynczy głos lub wiele głosów, które komentują, przekazują instrukcje, obrażają albo pocieszają. Mogą to czynić w pierwszej osobie („Jestem beznadziejny. Wszyscy mnie nienawidzą”), drugiej („Uciekaj stąd”, „Zabij się”) bądź trzeciej („Ona się do niczego nie nadaje. Powinna skoczyć z mostu”). Halucynacje są bardzo zróżnicowane pod względem treści, formy i dynamiki. Niektórzy badacze uważają, że doświadczenie głosów u ludzi z różnych grup klinicznych jest bardzo podobne (albo nawet identyczne) i ma charakter transdiagnostyczny. Inni zaś zwracają uwagę na istotne różnice dotyczące charakterystyki głosów. Chociaż halucynacje słuchowe słowne są powszechnie kojarzone przede wszystkim z zaburzeniami z kręgu schizofrenii, nowsze badania wskazują na częste występowanie tego objawu również w innych zaburzeniach, a także u osób zdrowych. Sformułowano więc koncepcję kontinuum, która zakłada, że słyszenie głosów jest doświadczeniem o charakterze niezależnym od kontekstu. W niniejszym artykule przedstawiono teorie psychologiczne i mechanizmy neurobiologiczne, które mogą wyjaśniać powstawanie halucynacji słuchowych słownych. Omówiono też charakterystyczne cechy tego doświadczenia u osób reprezentujących poszczególne grupy zaburzeń psychiatrycznych. Zwrócono ponadto uwagę na potrzebę dalszych badań jakościowych eksplorujących doświadczenie halucynacji słuchowych u pacjentów z różnych grup, co pozwoli na dobranie bardziej adekwatnych metod terapeutycznych.