Kluczowym aspektem zespołu Aspergera jest trwałość w czasie. Charakterystyczne dla zaburzenia deficyty – szczególnie społeczne – pozostają niezmienne przez całe życie, jednak niekiedy następuje poprawa przystosowania, a część osób z zespołem Aspergera może osiągnąć względny stopień integracji społecznej. Celem podjętych badań było poznanie związków między nasileniem zaburzeń u dzieci z zespołem Aspergera a stylami radzenia sobie ze stresem stosowanymi przez ich matki mierzonymi w dwóch momentach czasowych (drugi pomiar po upływie sześciu lat od pierwszego). Przeanalizowano również związki między nasileniem zaburzeń u dzieci, stylami radzenia sobie ze stresem stosowanymi przez ich matki a wiekiem i pracą zawodową matek. Ogólne nasilenie zaburzenia u dzieci z zespołem Aspergera obniża się od czasu początkowego badania. W miarę upływu czasu matki dzieci z zespołem Aspergera częściej stosują styl skoncentrowany na unikaniu (na poziomie tendencji statystycznej). Ograniczenia w zakresie komunikacji werbalnej (w pierwszym pomiarze) oraz deficyty w wykorzystywaniu przez dzieci z zespołem Aspergera kontaktu wzrokowego do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych (w drugim pomiarze) mogą obniżać u ich matek gotowość do stosowania stylu skoncentrowanego na zadaniu, szczególnie w sytuacji chronicznego stresu związanego z występowaniem zaburzeń u dzieci. W przebiegu zaburzeń u dzieci stwierdzono również szereg statystycznie istotnych korelacji między ich nasileniem, stylami radzenia sobie ze stresem przez matki i cechującymi je zmiennymi socjodemograficznymi.