Cel: Akceptacja własnej niepłodności wymaga uznania trudności w biologicznym poczęciu dziecka, które nakładają pewne ograniczenia i zmiany w życiu pacjenta, skutkujące jego adaptacją do aktualnej sytuacji zdrowotnej i społecznej. Celem artykułu jest analiza zmiennej akceptacji własnej niepłodności w odniesieniu do stanu emocjonalnego, zadowolenia z życia, samooceny, postrzegania wsparcia społecznego i zmiennych socjodemograficznych. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 615 kobiet z niepłodnością. Zastosowano następujące narzędzia: Skala Akceptacji Własnej Niepłodności, Szpitalna Skala Oceny Lęku i Depresji, Skala Oceny Nadziei jako Stanu Emocjonalnego, Skala Zadowolenia z Życia, Skala Samooceny, Skala Percepcji Wsparcia Społecznego w Niepłodności. Zmienne socjodemograficzne stanowiły sytuacyjny kontekst zdarzeń i obejmowały: etap niepłodności (w trakcie leczenia z powodu niepłodności, w trakcie procedur adopcyjnych, decydująca o pozostaniu bezdzietną), czas od diagnozy, czynnik niepłodności (niepłodność żeńska, niepłodność męska, niepłodność u obu partnerów, niepłodność idiopatyczna), rodzaj niepłodności (pierwotny, wtórny) i wiek. Wyniki: Na akceptację własnej niepłodności wpływają: samoocena, nadzieja, postrzeganie wsparcia społecznego (które zwiększa poziom akceptacji) oraz depresja (która ją obniża). Czynniki niosące ryzyko zmniejszenia akceptacji własnej niepłodności to pierwotna niepłodność, aktualnie prowadzone leczenie niepłodności oraz podjęcie decyzji o rezygnacji z leczenia i pozostawaniu bezdzietną. Wniosek: Wyniki badania powinny zostać uwzględnione przez osoby oferujące profesjonalne wsparcie dla takich grup pacjentów.