Badania dotyczące stwardnienia zanikowego bocznego często skupiają się na czysto medycznych aspektach choroby i nie uwzględniają doświadczeń i trudności, z jakimi pacjenci borykają się na co dzień. Celem niniejszego badania było opisanie rezyliencji (prężności psychicznej) oraz zbadanie jej związku z dobrostanem psychicznym, mierzonym występowaniem depresji i lęku w grupie dorosłych chorych na stwardnienie zanikowe boczne o różnym stopniu nasilenia. Metody: Autorzy prowadzili przekrojowe badanie na Sardynii (Włochy) w okresie od stycznia do czerwca 2017 roku. Do badania włączono 31 osób ze stwardnieniem zanikowym bocznym (mężczyźni: 55%, średnia wieku: 63,8 roku, odchylenie standardowe: 9,6), przebywających w jednym z głównych lokalnych ośrodków zajmujących się leczeniem stwardnienia zanikowego bocznego. Wiek pacjentów, reprezentujących całą populację chorych w omawianym regionie, mieścił się w przedziale od 37 do 81 lat (M = 63,81; SD = 9,63). Z pomocą personelu uczestnicy badania uzupełnili skalę rezyliencji Connor–Davidsona (Connor–Davidson Resilience Scale) oraz Szpitalną Skalę Lęku i Depresji (Hospital Anxiety and Depression Scale). Wyniki: Stwierdzono istotną, silnie ujemną korelację między rezyliencją a dobrostanem psychicznym. Ponadto zaobserwowano spadek nasilenia depresji wraz z upływem czasu od rozpoznania choroby oraz jej wzrost wraz z wiekiem pacjenta. Wnioski: W świetle uzyskanych wyników można przyjąć hipotezę, iż odpowiednie wsparcie psychologiczne sprzyjające aktywacji zasobów rezyliencji może pomóc chorym na stwardnienie zanikowe boczne w radzeniu sobie z negatywnymi emocjami, bólem i trudnościami towarzyszącymi tej chorobie. Ponadto uzyskane wyniki wskazują na potrzebę oceny rezyliencji u osób ze stwardnieniem zanikowym bocznym w celu lepszej charakterystyki ryzyka wystąpienia zaburzeń nastroju oraz odpowiedniego ukierunkowania badań przesiewowych w zakresie zdrowia psychicznego.