W niniejszym artykule teoretyczno-praktycznym omówiono wyniki badań dotyczące skuteczności arypiprazolu – przeciwmaniakalnej i przeciwpsychotycznej, a także w zakresie zapobiegania nawrotom i ponownym hospitalizacjom psychiatrycznym – oraz odniesiono się do wpływu leku na funkcje poznawcze. Wyniki badań wskazują, że arypiprazol jest nie tylko wartościową składową skojarzeń lekowych, ale również, a może przede wszystkim, lekiem skutecznym w monoterapii. Stosowanie arypiprazolu w zbyt niskich dawkach nie pozwala na ujawnienie się pełni działania klinicznego. Wysokie dawki leku, przekraczające 20 mg/dobę, przekładają się natomiast na wysoki stopień zajęcia receptorów dopaminergicznych. Gdy występuje nadmiar dopaminy, arypiprazol współzawodniczy z dopaminą o wiązanie z receptorem, działając jako antagonista receptorów D₂. Stosowanie zbyt niskich dawek leku wywiera więc często wpływ przeciwny do zamierzonego: arypiprazol działa wówczas jako agonista receptorów dopaminergicznych, więc zamiast działania przeciwmaniakalnego i przeciwpsychotycznego uzyskuje się dodatkową aktywizację. Kluczem do efektywnego leczenia arypiprazolem jest zatem zrozumienie mechanizmu działania leku. W tekście przedstawiono i omówiono dane z badań naukowych oraz wyjaśniono, dlaczego i w jakich sytuacjach dawka 30 mg/dobę ma przewagę nad dawką 15 mg/dobę. Artykuł zawiera odpowiedzi na najczęstsze pytania i wątpliwości wyrażane przez lekarzy, wraz z uzasadnieniem naukowym i odniesieniem do piśmiennictwa. Prezentując wyniki badań, autorka przedstawia też implikacje kliniczne oraz powołuje się na doświadczenia ze stosowaniem arypiprazolu w warunkach oddziału szpitalnego i w praktyce ambulatoryjnej