Charakterystyka i rozdzielność nozologiczna ortoreksji
Alicja Karolina Dąbal
Wstęp: Ortoreksja psychiczna to patologiczny wzorzec zachowania charakteryzujący się silnym zaabsorbowaniem zdrową żywnością i unikaniem pożywienia uznanego przez daną osobę za niezdrowe, co prowadzi do istotnych restrykcji dietetycznych. Dotychczas jednostka ta nie została ujęta w żadnej z oficjalnych klasyfikacji diagnostycznych, a opinie dotyczące jej rozdzielności nozologicznej nie są zgodne. Cel: Celem badań własnych była charakterystyka osób o wysokim nasileniu cech ortoreksji, a także analiza związku ortoreksji z wybranymi danymi socjodemograficznymi i jednostkami psychopatologicznymi: zaburzeniami odżywiania, zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi i hipochondrią. Materiał i metody: Posłużono się ankietą własną oraz skalami mierzącymi cechy ortoreksji, zaburzeń odżywania, zaburzeń obsesyjno- -kompulsyjnych i hipochondrii. Badaniem objęto 236 osób z populacji polskiej w wieku 18–35 lat. Wyniki: Grupa o wyższym nasileniu cech ortoreksji – 27% badanych – obierając określony styl odżywiania, zważała w głównej mierze na wygląd i zdrowie. Zmienne takie jak płeć, wiek czy indeks masy ciała okazały się nie różnicować grup o wyższym i niższym wskaźniku cech ortoreksji. Większe nasilenie cech ortoreksji wiązało się z niższymi poziomami wykształcenia i raportowaniem podejmowania aktywności fizycznej ze wzmożoną częstotliwością. Wyższemu nasileniu cech ortoreksji towarzyszyły wprowadzanie restrykcji dietetycznych (cecha zaburzeń odżywiania) oraz cechy zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych. Wnioski: Charakterystyka ortoreksji obejmuje stosowanie specjalnych diet i restrykcji żywnościowych, dokonywanie wyborów żywieniowych z myślą o wyglądzie i zdrowiu oraz raportowanie częstszego podejmowania aktywności fizycznej. Obraz kliniczny kwalifikuje ortoreksję do spektrum zaburzeń odżywania, a ponadto wskazuje na możliwość udziału zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych w rozwoju ortoreksji.