Cel: Celem prezentowanych badań była weryfikacja zależności między globalnym wzorcem przywiązania (wymiarami unikania i niepokoju) a nasileniem żałoby powikłanej u owdowiałych kobiet. Materiał i metoda: W badaniach wzięło udział 60 kobiet, które doświadczyły straty współmałżonka w okresie 1,2–9 lat (M = 4,52; SD = 2,56). Do pomiaru żałoby powikłanej wykorzystano Inwentarz Żałoby Powikłanej (Inventory of Complicated Grief, ICG). Do badania globalnego stylu przywiązania wykorzystana została Zrewidowana Skala Doświadczeń w Bliskich Relacjach (Experience in Close Relationships, ECR-R). Wyniki: Istotnymi predyktorami żałoby powikłanej są niepokój w przywiązaniu i okres, jaki upłynął od śmierci współmałżonka. Im wyższy poziom niepokoju w przywiązaniu (β = 0,32; p < 0,05) i im krótszy czas od utraty (β = −0,29; p < 0,05), tym większe nasilenie żałoby powikłanej. Unikanie w przywiązaniu nie jest istotnym predyktorem żałoby powikłanej. Wnioski: Osoby charakteryzujące się wysokim poziomem niepokoju w przywiązaniu należą do grupy ryzyka powikłań procesu żałoby, wymagają więc szczególnego wsparcia w radzeniu sobie z utratą i zmienionymi realiami życiowymi.