Poczucie przynależności do grupy może być formą adaptacji do warunków izolacji więziennej. Jednak nadmierna identyfikacja grupowa może skutkować negatywnymi konsekwencjami dla tożsamości jednostki. Odczuwane wsparcie w relacjach społecznych stanowi znaczący zasób osobisty osób skazanych. Tożsamość społeczna osób skazanych wpływa na ich zachowanie, a tym samym na efekt oddziaływań penitencjarnych. Stąd celem pracy było określenie poczucia przynależności do grupy wśród skazanych, którzy posiadają modyfikacje ciała. Metoda: Badania przeprowadzono w jednostkach penitencjarnych na terenie Okręgowego Inspektoratu Służby Więziennej w Gdańsku. W badaniu wzięło udział 58 ponownie skazanych więźniów (36,2% skazanych nie posiadało modyfikacji ciała, a 63,8% miało tatuaż/tatuaże). Wiek osób badanych zawierał się w przedziale 18–62 lata (M = 35,12; odchylenie standardowe, standard deviation, SD = 10,98). Uczestnicy badania wypełnili skalę identyfikacji z grupą (Mael i Ashforth, 1992), skalę fuzji z grupą (Gómez et al., 2011) oraz miarę fuzji tożsamości (Swann et al., 2009). Wyniki: Wykazano, że skazani deklarują bardzo słabe poczucie przynależności do współwięźniów (55,2%) oraz bardzo silne poczucie przynależności z rodziną (44,8%). Zaobserwowano – na granicy istotnej tendencji statystycznej – zależność między młodszym wiekiem a wyższymi wynikami na skali fuzji tożsamości. Wnioski: Wykorzystanie relacji interpersonalnych jako osobistego zasobu w procesie resocjalizacji może mieć niezwykłe znaczenie dla prawdopodobieństwa recydywy w przyszłości. Szczególnie niestandardowe metody mogą pozwolić skazanym na przetestowanie siebie w nowej roli. Formowanie obrazu siebie nie przez pryzmat społecznych stereotypów więźniów przy jednoczesnym wsparciu rodziny może wzmacniać społecznie akceptowane zachowania.