Praca psychoterapeuty poznawczo-behawioralnego powiązana jest z wieloma czynnikami prowadzącymi do odczuwania satysfakcji, jak również z wieloma troskami. Badania pokazują, że psychoterapeuci są podatni na stres, który zignorowany prowadzi do wypalenia i poważnych szkód natury profesjonalnej. Mimo że troska terapeuty o siebie uznana jest raczej za obowiązek niż alternatywę, profesjonaliści często bagatelizują własne potrzeby. Pośród najbardziej popularnych wśród terapeutów poznawczo-behawioralnych mitów dotyczących troski o siebie znajdują się przekonania, że: troska o siebie jest nieobowiązkowa, wiedza o tym, jak zadbać o siebie, jest równoznaczna z taką dbałością, radzenie sobie jest tożsame z byciem terapeutą. Odpowiedzialność za siebie jest zazwyczaj traktowana jako przedmiot fakultatywny podczas procesu edukacji i superwizji w psychoterapii. Mimo że istnieją artykuły traktujące o tym problemie, ważne jest przeanalizowanie zagadnienia troski o siebie i omówienie propozycji nakierowanych na stwarzanie zdrowego środowiska pracy dla terapeutów poznawczo-behawioralnych. W artykule zaprezentowano podstawowe założenia modelu terapii poznawczo- -behawioralnej. Przeanalizowano rolę troski o siebie w procesie podejmowania działań zawodowych przez terapeutów poznawczo-behawioralnych. Przytoczono dane dotyczące samoświadomości, równowagi między życiem profesjonalnym a osobistym, łatwości przystosowywania się i zdrowia w grupie psychoterapeutów. Opisano poznawczo-behawioralny model wypalenia zawodowego. Podkreślono znaczenie aktywnego podejścia do troski o siebie. Uwzględniono główne zagadnienia, które powinny być brane pod uwagę w ramach szkolenia i superwizji, jak również opisano znaczenie superwizji w pracy psychoterapeutycznej.

terapia poznawczo-behawioralna, troska o siebie, jakość życia, aktywne podejście, superwizja