Zgodnie z aktualnymi kryteriami klasyfikacyjnymi zespół nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi (attention-deficit/hyperactivity disorder, ADHD) nie może zostać rozpoznany, jeśli objawy nie występowały już w okresie dzieciństwa. W ostatnim czasie zaczęto podważać ten pogląd i stawiać tezę, że ADHD może się pojawić w wieku późniejszym – w adolescencji lub wczesnej dorosłości. Kryteria diagnostyczne ujęte w DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) są bardziej liberalne w odniesieniu do czasu początku ADHD niż kryteria zawarte w ICD (International Classification of Disease). Co więcej, ukazują się doniesienia dowodzące różnic w obrazie klinicznym między grupą osób, u których ADHD rozpoznano według aktualnych wytycznych, a kohortą z zaburzeniem o początku w wieku późniejszym. Symptomatologia ADHD u dorosłych odbiega od objawów prezentowanych przez dzieci, a dodatkowo formułowane są teorie na temat odmiennej etiopatogenezy obu jednostek – stąd propozycja wyodrębnienia postaci ADHD o późnym początku (late-onset ADHD). W piśmiennictwie nie brak również głosów krytycznych, które podważają możliwość rozwoju objawów ADHD w dorosłości. Danych i argumentów przemawiających za istnieniem ADHD o późnym początku wciąż jest za mało, potrzebne są jednak dyskusja i dalsze dociekania dotyczące wieku, w którym może pojawić się to zaburzenie.