W ostatnich latach nastąpił istotny zwrot w kierunku włączania interwencji opartych na kontakcie z przyrodą (nature-based interventions, green therapy) w główny nurt działań poprawiających dobrostan psychiczny populacji. Różnorodne interwencje, na ogół bazujące na uważności w kontakcie z naturą i treningu umiejętności psychospołecznych, są coraz wyraźniej obecne również w rehabilitacji psychiatrycznej. W Polsce najczęściej stosowanym oddziaływaniem terapeutycznym zakładającym kontakt z przyrodą było dotąd ogrodolecznictwo (hortiterapia). Liczne metody ugruntowane w innych krajach europejskich nie są wystarczająco znane w warunkach polskich – mowa tu o wędrówkach górskich, kąpielach leśnych (forest bathing/shinrin-yoku), wilderness therapy, outdoor therapy czy adventure therapy. Szczególnym rodzajem interwencji opartej na kontakcie z naturą jest terapia w środowisku górskim, wykorzystująca potencjał interwencji bazujących na uważności, klimatoterapii i terapii zajęciowej. W pracy przedstawiono zasady organizacji, czynniki leczące i warunki skuteczności terapeutycznych wędrówek górskich, zwanych także terapią górami lub górską terapią psychospołeczną. Niniejszy artykuł ma ponadto na celu przybliżenie zadań stojących przed terapeutą-przewodnikiem. Terapia górami ma skonkretyzowany cel terapeutyczny, któremu podporządkowane jest konkretne środowisko górskie. Co bardzo ważne, metody pracy i przebieg wędrówki górskiej są oparte na wystarczająco silnych empirycznych dowodach skuteczności. Autorzy przedstawiają własną propozycję programu terapii w środowisku górskim wraz z warunkami wstępnymi i poszczególnymi etapami procesu terapeutycznego. Liczne udokumentowane badaniami efekty wykorzystania krajobrazu górskiego w rehabilitacji psychiatrycznej mogą przekonać specjalistów do szerszego wprowadzania omawianej metody, zwłaszcza w kontekście obostrzeń związanych z zagrożeniami epidemiologicznymi.