Fibromialgia jest zaburzeniem z pogranicza reumatologii i psychiatrii, które w latach 90. XX wieku znalazło swoje miejsce w klasyfikacji ICD-10 (M79.7). Charakteryzuje się obecnością triady objawów: przewlekłego i rozległego bólu, zaburzeń snu oraz wyczerpania psychicznego lub fizycznego. Według różnych szacunków zaburzenie to dotyka od 2 do 4% populacji – chorują przede wszystkim osoby między 50. a 60. rokiem życia. W dostępnej literaturze brakuje jednolitych danych informujących o występowaniu fibromialgii u poszczególnych płci. W zależności od zastosowanych kryteriów stosunek kobiet do mężczyzn może wynosić 13,7:1, 4,8:1 albo 2,3:1. Pomimo blisko trzech dekad obecności fibromialgii w systemie klasyfikacyjnym ICD uwarunkowania i terapia schorzenia nie zostały jeszcze wystarczająco rozpoznane i wzbudzają ożywioną dyskusję wśród badaczy różnych specjalności medycznych. W niniejszej pracy spróbowano usystematyzować wybrane zagadnienia dotyczące fibromialgii, które wydają się szczególnie istotne z punktu widzenia psychiatrii. We wstępie zaprezentowano przebieg historycznej debaty nad pojęciem fibromialgii oraz kwestiami definicyjnymi i klasyfikacyjnymi, a wreszcie – symptomatologicznymi. Artykuł skupia się na aspekcie psychiatrycznym, dokonano więc przeglądu doniesień o związkach fibromialgii z zaburzeniami psychicznymi, a także koncepcji patofizjologicznych i terapeutycznych potencjalnie użytecznych dla psychiatrów i przedstawicieli innych specjalizacji, którzy w swojej praktyce mogą się spotkać z omawianym schorzeniem.