System klasyfikacyjny zaburzeń psychosomatycznych przygotowany przez włosko-amerykański zespół naukowców pod koniec XX wieku – Kryteria Diagnostyczne dla Badań Psychosomatycznych (Diagnostic Criteria for Psychosomatic Research, DCPR) – został opracowany, a następnie poprawiony na podstawie obserwacji i badań prowadzonych przez klinicystów. W niniejszej pracy przedstawiono jego aktualną wersję – DCPR-R. Prezentowana klasyfikacja odbiega od dychotomii między zaburzeniami uwarunkowanymi organicznie a uwarunkowanymi funkcjonalnie. Nowe kryteria umożliwiają ocenę znaczenia licznych wymiarów i reakcji emocjonalno-behawioralnych dla funkcjonowania osoby chorej. Wyodrębnione zespoły podzielono w wersji zrewidowanej na cztery kategorie: związane ze stresem, zachowania chorobowe, manifestacje psychologiczne i właściwości osobowościowe. Autorzy dodali czynnik opisujący doświadczenia życiowe przyczyniające się do wystąpienia stresu (przeciążenie allostatyczne). Do zachowań chorobowych zaliczono lęk o zdrowie, morbofobię, hipochondrię, tanatofobię, zaprzeczanie chorobie, uporczywe somatyzacje, objawy konwersji i reakcję rocznicową. Manifestacje psychologiczne to stan drażliwości (irytacji), objawy somatyczne wtórne do zaburzenia psychicznego i demoralizacja/utrata morale. Jako czynniki związane z osobowością ujęto wzór zachowania A i aleksytymię. Autorzy DCPR-R określili liczbę kryteriów koniecznych do rozpoznania każdego z syndromów. System pozwala jednoznacznie stwierdzić, czy dany zespół występuje, czy nie, lecz nie pozwala na ustalenie stopnia nasilenia zaburzeń. Syndromy psychosomatyczne odgrywają istotną rolę w rozwoju i/lub przebiegu chorób somatycznych. Dzięki włączeniu tych syndromów do diagnostyki klinicznej można poszerzyć spektrum informacji o funkcjonowaniu pacjenta, a dzięki ich zdiagnozowaniu – zaproponować trafną pomoc psychologiczną, która przełoży się na poprawę jakości życia.