Leczenie farmakologiczne zespołu nadpobudliwości psychoruchowej ma udowodnioną skuteczność. Najczęściej wykorzystywane są leki psychostymulujące (wśród których prym wiedzie metylofenidat) i atomoksetyna. U części pacjentów nie udaje się uzyskać pełnej remisji objawów podczas stosowania jednego leku – ze względu na niepełną skuteczność lub działania niepożądane. Podejmowane są wówczas próby terapii łączonej metylofenidatem i atomoksetyną. Połączenie to z uwagi na małą liczbę badań nie zostało oficjalnie uznane za zalecaną metodę leczenia, ale pojawiło się w pojedynczych wytycznych jako opcja ostateczna po wyczerpaniu możliwości kilku kolejnych monoterapii. Z danymi badawczymi kontrastują dane rejestrowe, wskazujące, że powyższe połączenie jest w wielu krajach stosowane nawet u kilku procent pacjentów z diagnozą zespołu nadpobudliwości psychoruchowej. Artykuł ma na celu przedstawienie danych badawczych oceniających skuteczność i bezpieczeństwo połączenia metylofenidatu z atomoksetyną oraz danych dotyczących stosowania go w praktyce klinicznej, a także omówienie jego potencjalnego miejsca w terapii.