Występowanie objawów dysforii płci u nastolatków prezentujących zaburzenia psychotyczne generuje duże trudności diagnostyczno-terapeutyczne. Związane są one nie tylko z pytaniem o charakter zgłaszanego niezadowolenia z płci biologicznej, ale także z normatywnym u młodego człowieka okresem niepewności i poszukiwań w procesie konstytuowania się psychoseksualności. Podjęcie decyzji o leczeniu ukierunkowanym na korektę płci wymaga tu niezwykle wnikliwej analizy, starannej diagnozy różnicowej, a przede wszystkim stabilizacji stanu psychicznego oraz przedłużonej obserwacji i wykluczenia urojeniowego podłoża dysforii płci. Zapewnienie prawidłowej opieki takim pacjentom wydaje się szczególnie ważne. Umożliwienie przejścia procesu korekty płci – w razie potwierdzenia braku związku przyczynowego między oboma zaburzeniami – wydaje się właściwym, choć budzącym uzasadnione dyskusje, postępowaniem terapeutycznym. Odmawianie nastoletnim pacjentom zastosowania interwencji medycznych w odpowiednim terminie wiąże się z istotnym ryzykiem pogorszenia stanu psychicznego, może nasilać dysforię płciową i przyczynić się do autoprezentacji prowokującej prześladowanie i stygmatyzację, a w rezultacie spowodować wzrost poziomu stresu, co jest ważnym czynnikiem dekompensacji psychotycznej.