Wstęp: Wielu autorów podkreśla wpływ różnic płciowych/rodzajowych na zdrowie psychiczne oraz na przebieg i doświadczanie choroby psychicznej i/lub postuluje rodzajową perspektywę w badaniach nad zdrowiem psychicznym. W międzynarodowej literaturze trudno znaleźć badania w sposób holistyczny traktujące autodestruktywność pośrednią u kobiet chorych na schizofrenią; badania zrealizowano jedynie nad niektórymi pojedynczymi przejawami autodestruktywności pośredniej. Cel: Celem niniejszej pracy było zbadanie syndromu autodestruktywności pośredniej i jej kategorii u kobiet chorych na schizofrenię. Metoda: Grupa 125 kobiet ze schizofrenią paranoidalną, w wieku 27–57 lat, została zbadana za pomocą polskiej wersji Chronic Self-Destructiveness Scale (CS-DS); dla porównania zostały zbadane grupa 175 mężczyzn chorych na schizofrenię i dobrze dopasowana pod względem socjodemograficznym grupa 125 kobiet zdrowych. Wyniki: Stwierdzono, że intensywność autodestruktywności pośredniej i większości jej kategorii była większa w grupie kobiet ze schizofrenią w porównaniu z mężczyznami ze schizofrenią (transgresja, zaniedbania zdrowotne, zaniedbania osobiste i społeczne) i ze zdrowymi kobietami (transgresja, zaniedbania osobiste i społeczne, brak planowania, bezradność). Niemniej kobiety chore na schizofrenię wykazały przejawy lepszego przystosowania psychospołecznego niż mężczyźni chorzy na schizofrenię. Wnioski: Kompleksowe działania terapeutyczne powinny zmierzać do wzmocnienia ochrony „ja” i funkcji samoopiekuńczych oraz do poprawienia oceny adekwatności i skuteczności u kobiet chorych na schizofrenię. Praca z tymi pacjentkami w kierunku zwiększenia satysfakcji z życia – choć życie to nie szczędziło im cierpień – wydaje się równie ważna w (psycho)terapii. Istotna jest również mobilizacja i orientacja aktywności w kierunku działań sprzyjających ich rozwojowi i zdrowiu.