Wykazano, że geny pochodzące od neandertalczyka zostały włączone do genomu współczesnego Homo sapiens poprzez hybrydyzację i introgresję. Chociaż większość z nich została wyeliminowana z populacji Homo sapiens w wyniku doboru naturalnego z powodu niezgodności Dobzhansky’ego–Mullera, niektóre utrzymały się w puli genowej współczesnego człowieka, co wskazuje na zachowanie ich przez dobór naturalny i pewną ich wartość adaptacyjną. Niniejsza praca analizuje pod tym kątem hipotezy wyjaśniające pojawienie się objawów i zaburzeń depresyjnych z ewolucyjnego punktu widzenia. Ani hipoteza motywacyjna, ani żadna hipoteza społeczna (hipoteza pozycji społecznej, hipoteza przywiązania ani hipoteza nawigacji społecznej) nie daje się powiązać z dowodami archaicznej introgresji. Jednak potwierdzona licznymi badaniami hipoteza immunologiczna traktuje objawy depresyjne jako część odpowiedzi immunologicznej przeciw infekcjom. Zgodnie z nią zakażenia wywierały na człowieka znaczną presję selekcyjną w środowisku adaptacji ewolucyjnej. Po przybyciu do Eurazji z Afryki Homo sapiens napotkał nieznane mu wcześniej mikroorganizmy chorobotwórcze. W przeciwieństwie do niego neandertalczycy zamieszkujący wcześniej Eurazję przystosowywali się do nich przez tysiąclecia. Introgresja neandertalskich alleli genów związanych z odpowiedzią immunologiczną została już wykazana u Homo sapiens i mogła znacznie zwiększyć dostosowanie przybyszów. Dotyczy to także genów związanych z reakcją depresyjną. Takie włączenie alleli genów związanych z objawami depresyjnymi może wyjaśnić, dlaczego związane z objawami depersyjnymi archaiczne allele są nadal obecne w puli genowej współczesnego człowieka.