Wprowadzenie i cel: Ocena poziomu stresu i lęku w czasie hospitalizacji z powodu COVID-19, a także związku między nimi a cechami osobowości, strategiami radzenia sobie wśród kobiet i mężczyzn oraz ocena predyktorów stresu. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w referencyjnym szpitalu jednoimiennym w Warszawie. Zastosowano Skalę Postrzeganego Stresu-10 (Perceived Stress Scale-10, PSS-10), Kwestionariusz BRIEF-COPE, Inwentarz Stanu i Cechy Lęku (State and Trait Anxiety Inventory, STAI) oraz Inwentarz Osobowości (Ten Item Personality Inventory, TIPI-PL). Wyniki: W badaniu wzięło udział 60 pacjentów (30 kobiet i 30 mężczyzn) w wieku od 24 do 82 lat (M = 52,42, odchylenie standardowe – standard deviation, SD = 12,94). Podwyższone poziomy stresu stwierdzono u połowy badanych osób, podwyższony poziom lęku jako stanu – u 70% badanych, a lęku jako cechy – u 77%. Kobiety w porównaniu z mężczyznami miały istotnie wyższy poziom lęku jako stanu, niższy poziom otwartości na nowe doświadczenia. Wykazano, że obniżenie poziomu stresu w trakcie hospitalizacji zależy albo od stosowania strategii Aktywnego Radzenia, albo od unikania strategii Bezradności, przy czym w obu modelach moderatorem był poziom lęku jako stanu. Wnioski: Połowa pacjentów hospitalizowanych z powodu COVID-19 nie odczuwała podwyższonego poziomu stresu; kobiety intensywniej odczuwały lęk jako stan w czasie hospitalizacji niż mężczyźni, 40% badanych miało podwyższony poziom lęku jako cechy. Dla niższego poziomu stresu i/lub lęku jako stanu istotne znaczenie miały adaptacyjne strategie radzenia sobie i cechy osobowości: sumienność i ugodowość dla kobiet, otwartość na doświadczenia i ugodowość dla mężczyzn.