Wprowadzenie i cel: Określenie przydatności Narzędzia Oceny Ryzyka Samobójstwa (Tool for Assessment of Suicide Risk, TASR) w ocenie ryzyka samobójczego w izbie przyjęć szpitala psychiatrycznego u pacjentów w kryzysie samobójczym. Materiał i metody: Zaplanowano badanie kliniczno-kontrolne. Grupę badaną stanowili pacjenci hospitalizowani po próbie samobójczej w stanie kryzysu samobójczego (z rozpoznanym lub podejrzewanym zaburzeniem adaptacyjnym). Grupę kontrolną stanowiły analogiczne osoby, które nie podejmowały wcześniej prób samobójczych. TASR wykonano w izbie przyjęć po rutynowym badaniu psychiatrycznym. Zebrano także dane socjologiczne. Wyniki: Do badania zakwalifikowano łącznie 82 pacjentów hospitalizowanych na oddziałach psychiatrycznych/oddziale ostrych zatruć (w wieku 18–79 lat), z czego 79 objęto analizą (54 kobiety, 25 mężczyzn). Nie stwierdzono znaczących różnic demograficznych ani społeczno-ekonomicznych pomiędzy grupami badaną a kontrolną. Różnice między grupami, przynajmniej na poziomie trendu, zaobserwowano w przypadku wieku powyżej 65 lat, używania substancji psychoaktywnych, przemocy fizycznej lub seksualnej w wywiadzie, anhedonii, lęku i zachowań impulsywnych. Nie odnotowano istotnych różnic w zakresie myśli, intencji i planu samobójczych. Zaproponowano optymalne punkty odcięcia całkowitego wyniku TASR pomiędzy niskim, średnim i wysokim ryzykiem 14 i 22 punkty. Wnioski: Skalę TASR można stosować w ocenie ryzyka samobójstwa u pacjentów w kryzysie, jednak ważniejsza jest całościowa ocena stanu pacjenta niż skupienie się na indywidualnych czynnikach ryzyka, nawet na myślach i tendencjach samobójczych. Badane narzędzie wykazuje jednak niską moc dyskryminacyjną.