Wprowadzenie i cel: Niniejsze badanie ma na celu ukazanie związków pomiędzy miłością i lękiem egzystencjalnym wśród dorosłych Polaków. W piśmiennictwie wskazuje się na istotny wpływ miłości na dobrostan i jakość życia człowieka. Pozytywne relacje, bliskość i miłość mogą mieć znaczenie ochronne przed poczuciem pustki egzystencjalnej. Można założyć – na podstawie literatury przedmiotu – że niepokój egzystencjalny jest negatywnie powiązany z namiętnością, intymnością i zaangażowaniem w miłości. Materiał i metody: Przebadano grupę 274 osób dorosłych wyłonionych z populacji ogólnej (142 kobiet i 132 mężczyzn). Średni wiek badanych wynosił 33,45 roku (odchylenie standardowe, standard deviation, SD = 15,89). Respondenci wypełniali dwa kwestionariusze: dedykowany pomiarowi doświadczenia miłości (Trójczynnikowa Skala Miłości Sternberga) i mierzący lęk egzystencjalny (Kwestionariusz Lęku Egzystencjalnego Weemsa i zespołu). Wyniki: Wielozmiennowe analizy regresji wykazały, że namiętność i intymność są istotnymi predyktorami lęku egzystencjalnego, w przeciwieństwie do zaangażowania w miłości. Wyższe wyniki w zakresie intymności i namiętności są powiązane z obniżonym lękiem egzystencjalnym. Wnioski: Uzyskane przez nas dane wskazują na znaczenie miłości, bliskich relacji, intymności i namiętności w redukowaniu niepokoju egzystencjalnego. Osoby szczęśliwe, tworzące pozytywne relacje postrzegają swoje życie jako wartościowe i mające sens. Nie czują się samotne i nie odczuwają intensywnego lęku egzystencjalnego. Bliskość i pozytywne emocje związane z miłością wydają się mieć znaczenie ochronne przed poczuciem pustki egzystencjalnej. Wyniki naszych badań mogą stanowić wskazówki dla terapeutów zajmujących się problemami egzystencjalnymi pacjentów.