Zwracam się do Redakcji „Psychiatrii i Psychologii Klinicznej” jako orędownik krytycznego – ale zarazem mającego nadzieję na wyraźny postęp w prewencji i leczeniu zaburzeń psychicznych – podejścia do terapii psychodelicznej. Zapewnienie globalnego zdrowia psychicznego to kluczowe wyzwanie XXI wieku. Obecne terapie stoją przed znanymi ograniczeniami. Wprowadzenie nowatorskich metod, skoncentrowanych na zapobieganiu i działających skutecznie niezależnie od granic diagnostycznych, mogłoby oznaczać istotny krok naprzód w poprawie stanu zdrowia psychicznego na światową skalę. W ostatnich latach byliśmy świadkami renesansu badań nad psychodelikami, a wyniki prac nie tylko dały istotny wgląd w mechanizmy działania tych substancji, ale również pokazały ich szerokie, transdiagnostyczne zastosowania terapeutyczne. Niniejszy list ma na celu rzucenie światła na ewoluujący krajobraz badań nad psychodelikami, z podkreśleniem implikacji dla leczenia psychiatrycznego.