Zaburzenia nastroju i myśli samobójcze oraz ich wpływ na jakość życia osób zakażonych wirusem HIV leczonych w Białymstoku: badanie przekrojowe
Marta Milewska-Buzun1, Mateusz Cybulski1, Anna Baranowska1, Beata Kowalewska1, Maria Kózka2, Iwona Paradowska-Stankiewicz3
Affiliacja i adres do korespondencjiWprowadzenie i cel: Celem badania była ocena częstości występowania objawów zaburzeń nastroju i myśli samobójczych wśród pacjentów zakażonych wirusem HIV leczonych w Białymstoku i ich wpływu na jakość życia. Materiał i metody: W badaniu wzięło udział łącznie 147 osób, w tym 104 mężczyzn (70,7%) i 43 kobiety (29,3%). W badaniu została wykorzystana metoda sondażu diagnostycznego z użyciem zmodyfikowanego kwestionariusza ankiety pt. „Psychospołeczna sytuacja osób żyjących z HIV/AIDS w Polsce” autorstwa dr Magdaleny Ankiersztejn-Bartczak oraz standaryzowane skale psychometryczne: Skrócona Wersja Ankiety Oceniającej Jakość Życia (World Health Organization Quality of Life, WHOQOL-BREF), Kwestionariusz Oceny Jakości Życia (Short Form Health Survey, SF-36), Kwestionariusz Ogólnego Stanu Zdrowia (General Health Questionnaire, GHQ-28) oraz Skala Depresji Becka (Beck Depression Inventory, BDI). Wyniki: Myśli i próby samobójcze zgłaszało odpowiednio 20% i 7% ankietowanych. Strach przed życiem z HIV i strach przed samotnością były dominującymi przyczynami myśli samobójczych (łącznie 38,7%). Dwie trzecie respondentów nie miało objawów depresyjnych, natomiast u jednej czwartej ankietowanych występowały co najwyżej umiarkowane objawy depresyjne. Stwierdzono istotne różnice w poziomie problemów zdrowotnych w zależności od stanu cywilnego. Osoby, które miały myśli samobójcze po otrzymaniu diagnozy HIV, wykazywały gorszą jakość życia. Wnioski: Jedna trzecia badanych zgłaszała występowanie objawów zaburzeń nastroju, w większości o umiarkowanym nasileniu, a jedna czwarta miała myśli i podejmowała próby samobójcze. Jakość życia pacjentów zakażonych wirusem HIV była determinowana głównie przez ich ogólny stan zdrowia fizycznego i psychicznego oraz wsparcie społeczne. Wyższą jakość życia prezentowały osoby o lepszym ogólnym stanie zdrowia, które otrzymały wsparcie społeczne. Jedynie stan cywilny miał wpływ na częstość występowania objawów zaburzeń nastroju w badanej grupie.
