Wprowadzenie i cel: Wprowadzone przez Jerome’a Franka pojęcie demoralizacji służy do opisu stanu psychicznego, w którym osoba utraciła hart ducha i siły do znoszenia trudów związanych z realizacją zadań życiowych. W koncepcji Ottona F. Kernberga organizacja osobowości rozumiana jest jako względnie trwały wzorzec funkcjonowania, warunkujący utrzymanie wewnętrznej równowagi i relacji z innymi. Założono, że jeżeli w toku rozwoju dojdzie do patologizacji struktur osobowości, to może to spowodować rozwój zaburzeń psychicznych. Wszelkim chorobom zaś może towarzyszyć stan bezradności, bezsilności wraz z poczuciem bezsensu i pustki życiowej, co z kolei utrudnia powrót do zdrowia. Celem badania było sprawdzenie związku pomiędzy wymiarami organizacji osobowości a nasileniem stanu demoralizacji w grupie osób uzależnionych od alkoholu przy uwzględnieniu poczucia stresu. Materiał i metody: W badaniu zastosowano Inwentarz Organizacji Osobowości, Skalę Demoralizacji II, Skalę Zniechęcenia z MMPI-2 oraz termometr dystresu. Zbadano 91 osób uzależnionych od alkoholu, w tym 65 (71%) mężczyzn i 26 (29%) kobiet. Średni wiek badanych wyniósł 43,6 roku (odchylenie standardowe, standard deviation, SD = 12,92). Wyniki: Stwierdzono dodatnie związki między wymiarami osobowości a stanem demoralizacji i zniechęceniem. Wśród badanych wyodrębniono trzy skupienia osób, różniące się między sobą nasileniem nieprawidłowości w organizacji osobowości oraz stanu demoralizacji. Wnioski: Prezentowane wyniki wpisują się w dyskusję o znaczeniu osobowości dla rozwoju i kształtowania się stanu demoralizacji.