Wprowadzenie i cel: Przymus bezpośredni w psychiatrii jest stosowany jako ostateczne, ściśle sprecyzowane w Ustawie o ochronie zdrowia psychicznego narzędzie, w celu opanowania pacjentów, którzy przez swoje zachowanie stanowią zagrożenie dla siebie lub innych. Celem pracy była analiza środków przymusu bezpośredniego stosowanych na oddziale psychiatrii dziecięcej w odniesieniu do czynników związanych z pacjentem i placówką. Materiał i metody: Retrospektywna analiza 153 środków przymusu bezpośredniego zastosowanych w okresie od 26 marca 2023 do 18 marca 2024 roku na stacjonarnym oddziale psychiatrii dziecięcej, przystosowanym do opieki nad 20 pacjentami. Wyniki: W ciągu 12 miesięcy objętych badaniem na oddział przyjęto 368 pacjentów; 31 z nich (8,42%) w 153 sytuacjach było poddawanych przymusowi bezpośredniemu. Najczęściej stosowaną formą przymusu była izolacja – skorzystano z niej 93 razy (42,66%). Lekarze zastosowali środki przymusu 104 razy (67,97%), a personel pielęgniarski – 49 (32,03%). Mediana czasu trwania wszystkich zleconych środków przymusu bezpośredniego wyniosła 65 minut. Ponadto mediana czasu trwania przymusów bezpośrednich w trakcie etatowych godzin pracy była istotnie dłuższa w porównaniu z godzinami dyżurowymi. Niemal 70% zlecanych przymusów bezpośrednich dotyczyło dzieci z rozpoznaniem całościowych zaburzeń rozwoju. Wnioski: Dynamika relacji terapeutycznej między pacjentem a lekarzem w psychiatrii dziecięcej jest jedyna w swoim rodzaju. Pomimo tych samych regulacji prawnych charakterystyka zastosowania środków przymusu bezpośredniego w psychiatrii dziecięcej różni się od danych uzyskanych w badaniach na dorosłych pacjentach psychiatrycznych.