Cel: Celem pracy było zbadanie częstości występowania oraz specyfiki zaburzeń snu i czynników towarzyszących u pacjentów onkologicznych w trakcie leczenia systemowego. Materiał i metody: Do badania zostało włączonych 100 pacjentów – 50 kobiet i 50 mężczyzn w trakcie leczenia onkologicznego, którzy wypełnili anonimową ankietę. Wyniki: 88% respondentów deklarowało długość snu w przedziale 5–9 godzin. 48% respondentów relacjonowało pogorszenie jakości snu po rozpoznaniu choroby nowotworowej. Po pojawieniu się problemów ze snem 66% respondentów nie stosowało żadnego leczenia. 18% badanych pacjentów zgłaszało objawy bezsenności, objawy opóźnionej fazy snu, 6% – objawy hipersomnii; 11% ankietowanych zaznaczyło kilka odpowiedzi, wskazując na występowanie mieszanych zaburzeń snu. Pacjenci poddani leczeniu chirurgicznemu zgłaszali statystycznie istotnie niższą jakość snu w porównaniu z pacjentami niepoddanymi leczeniu chirurgicznemu (mediana ocen 6 vs 7 w skali ilościowej 1–10, gdzie 1 oznacza najgorszą, a 10 – najlepszą jakość snu; p = 0,04). Niewielki odsetek pacjentów szukał pomocy w postaci farmakoterapii lub konsultacji specjalistycznych w zakresie zaburzeń snu, co uniemożliwia wyciągnięcie statystycznie istotnych wniosków dotyczących wpływu tych interwencji na jakość snu. Wnioski: Zaburzenia snu są częstym problemem zgłaszanym przez pacjentów w trakcie leczenia onkologicznego (48%). Najczęstszymi zaburzeniami wskazywanymi przez chorych były zaburzenia o charakterze przyspieszonej fazy snu. Ze względu na częste występowanie zaburzeń snu u pacjentów istotne jest odpowiednie przeprowadzenie wywiadu lekarskiego w celu ich zdiagnozowania i wdrożenia odpowiedniego leczenia.