Wprowadzenie i cel: Rodzina w ujęciu społecznym to najważniejsza jednostka społeczna, która buduje społeczeństwo. Przypisuje się jej cechy prokreacyjne, wychowawcze i wsparciowe. Życie rodzinne nabiera jednak szczególnego znaczenia, gdy na skutek choroby człowiek przestaje w niej aktywnie uczestniczyć i jest spychany na jej margines. Głównym celem pracy było opisanie zjawiska marginalizacji życia rodzinnego w grupie pacjentów długotrwale izolowanych osadzonych w oddziale psychiatrii sądowej. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono wśród pacjentów oddziałów psychiatrii sądowej (100 osób). Wykorzystano autorski kwestionariusz ankiety, w której pytano o częstotliwość kontaktów z bliskimi, plany na przyszłość oraz oczekiwania dotyczące pomocy i wsparcia po wyjściu ze szpitala. Wyniki: Najliczniejszą grupę pacjentów – 70% – stanowiły osoby, które nie utrzymywały regularnego kontaktu z rodziną, w tym 20% w ogóle nie utrzymywało tego kontaktu, a 50% kontaktowało się z nią rzadko. Regularny kontakt z rodziną utrzymywało 30% pacjentów. Najwięcej pacjentów wskazało, że po opuszczeniu szpitala oczekuje pomocy od członków rodziny (42%). Wnioski: Pacjenci oddziałów psychiatrii sądowej nie utrzymują stałego kontaktu z rodziną, co prowadzi do marginalizacji życia rodzinnego. Przyczyny tego zjawiska wynikają głównie ze stygmatyzacji pacjentów i ich rodzin przez społeczeństwo. Identyfikacja doświadczeń pacjentów oddziałów psychiatrii sądowej i ich opiekunów związanych z barierami w radzeniu sobie z chorobą psychiczną jest niezbędna do opracowania programu wsparcia, który pomoże im przezwyciężyć te wyzwania i umożliwi przygotowanie się do roli pełnoprawnych członków rodziny i radzenie sobie z chorobą.